Ξεκινάς διακοπές. Και ξέρεις ότι είσαι στο σωστό αεροπλάνο όταν αγγλίδα γιαγιά πίνει τζιν τόνικ δίπλα σου και η ώρα είναι 7.30. Το πρωί.

Καλοκαίρι στην Ελλάδα.

Όπου οι φίλοι σού χαμογελούν σα να μην έφυγες ποτέ από κει.

Συναυλία Θανάση. Απ’αυτές που σε ενηλικιώνουν. Είτε είσαι 16 είτε 40. “Σαν αερικό θα ζήσω, σαν αερικό” και το παρατεταμένο ω στο τέλος βγαίνει στεναγμός κι όχι τραγούδι.

Βόλτα στη Θεσσαλονίκη και την έκφραση ‘τις προάλλες στη Χαλκιδική’ την ακούς περισσότερο από please και thank you στο Εδιμβούργο.

Ταξί απ’την καμάρα στον Άγιο Παύλο (ένα 10λεπτο το πολύ) και έχεις μάθει από το επιτόκιο του στεγαστικού του ταρίφα μέχρι για τη μέταλ μπάντα που έχει ξάδερφός του στο Μάντσεστερ.

Καλοκαίρι στην Ελλάδα. Κι ας είσαι μακριά. Ξέρεις.

Γάμος φίλης αγαπημένης. Πόσο θά’θελα να ήμουν εκεί. Γάμος αγαπημένης φίλης. Ήμουν εκεί. Αλκοόλ συγχωροχάρτι καταναλώνεται ασύστολα. Κορίτσι σκέτη γλύκα πλησιάζει χορεύοντας. -Παντρεύομαι σε ένα μήνα. -Να ζήσετε. -Είναι ο τρίτος γάμος… -Πότε κιόλας; -…που πάω αυτό το καλοκαίρι. Γέλια.

Λάθη στην ιστορία έχουν γίνει πολλά. Απ’την ποτοαπαγόρευση στην Αμερική του ’20 ως αυτό του Σάντος να βάλει Γκέκα αντί Φετφατζίδη στο ματς με την Κόστα Ρίκα. Ε, αν θες να το τερματίσεις, μπες σε κτελ από Χαλκιδική Θεσσαλονίκη Κυριακή απόγευμα.

Κι ο οδηγός με ανοιχτό παράθυρο, τσιγάρο και Βίσση στο τέρμα. Πιο 90s πεθαίνεις.

Ηλιοβασιλέματα, μπρούτζινα κορμιά, δροσερά σαν τη μπύρα που παίρνει την αλμύρα απ’τα χείλια σου μόλις βγεις απ’το νερό. Κι ύστερα εκείνος ο ορίζοντας που γίνεται ένα με τη θάλασσα. Και θες να μείνεις για πάντα εκεί.

Κι ύστερα επιστροφή. Με τα εκκλησάκια στην Εθνική να σου θυμίζουν πώς πρέπει να φιλάς. Με κάθε φιλί σα να’ναι το τελευταίο.

Ελλάδα μπορεί να είναι το οτιδήποτε. Για μένα είναι το χάδι της μάνας, του αδερφού το φιλί, το βλέμμα του πατέρα που ξέρω τι λέει. Κι όλα όσα αγάπησα. Και το καλοκαίρι φαίνονται όλα πιο φωτεινά, πιο διάφανα. Και εις άλλα.

ΥΓ1. Μικροί μεγάλοι, γνωστικοί και άσχετοι έχουν όλοι από μια πρόταση για την επίλυση της κρίσης στην Ελλάδα. Συγκαταλέγοντάς με στους άσχετους θα κάνω κι εγώ τη δικιά μου. Λοιπόν, γύρω από την πολυκατοικία που μένω, μέτρησα 5 διαβάσεις. Αν κάθε πόλη έχει μ.ο. 5000 πολυκατοικίες και αν πούμε ότι έχουμε ένα σύνολο 200 πόλεων, μιλάμε για 5.000.000 διαβάσεις. Αν ξοδεύεται 1 ευρώ για το βάψιμο της κάθε μιας (είτε σε μπογιά είτε σε εργατοώρες) μιλάμε εντελώς πρόχειρα και μπακάλικα για 5 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο που απλώς πετάμε χωρίς απολύτως κανένα λόγο.

ΥΓ2. Πολύ μου αρέσει που γράφω τις βλακείες μου σε αεροπλάνα και τρένα (part 2)

ΥΓ3. Επειδή πάντα έγραφα σε μμμ έκανα ορνιθοσκαλίσματα επίτηδες για να μην καταλαβαίνουν αδιάκριτοι συνεπιβάτες. Πλέον ούτε κι εγώ.