2001 χειμώνας. Και σε δισκάδικο της Θεσσαλονίκης όταν ψάχνω για κάτι μελαγχολικό με πιάνο, ο πωλητής προτείνει το Murder Ballads του Nick Cave. Και λιώνει σ’ένα discman για μήνες κάτω απ’το μαξιλάρι του εφηβικού δωματίου. Κι ύστερα έρχεται το Boatman’s call και το No more shall we part. Κι έξω χιονίζει και μέσα μια φωνή να ψέλνει σιγανά God is in the house. Δεκατρία χρόνια μετά η συναυλία ανακοινώνεται. Και σε λίγες ώρες, sold out.

Playhouse Theatre, Εδιμβούργο. Στις εφτά οι πόρτες ανοίγουν. Κόσμος παντού. Κόκκινα μαλλιά, σκισμένα τζιν, κοστούμια και φορέματα, κονκάρδες και μυρωδιά φούντας. Αλκοόλ παντού. Όλοι έτοιμοι. Στις 8 τα φώτα σβήνουν και βγαίνουν στη σκηνή. Ο Νικ Κέιβ και οι σπόροι του. Το πιάνο στη μέση. Κάθεται και παίζει μόνο για σένα. Μυσταγωγία. Weeping song, Into my arms, Red right hand, Brompton oratory. No God up in the sky/ no Devil beneath the sea/ could do the job that you did, baby/ of bringing me to my knees. Και αναμνήσεις εφηβικών ερώτων έρχονται σαν αρνητικό από φιλμ, με λιγότερα χρώματα και από κείνα του χιονιά του 2002, και μια γεύση γλυκόπικρη. Και η μυσταγωγία συνεχίζεται. Πιάνο, βιολί, κιθάρα, κρουστά, σαν προσευχή. Κι ύστερα the ship song. Και όταν τραγουδάει we make a little history baby every time you come around, ο 60άρης διπλανός μου πιάνει τρυφερά το χέρι της κυρίας που τον συνοδεύει και ξαναβρίσκεις την πίστη σου στον έρωτα.

Γοργόνες, ξωτικά, γράμματα ερωτικά κι ένας Θεός λίγο πιο κοντά σου. Και για φινάλε Jubilee Street. I am alone now/ I am beyond recriminations/ The curtains are shut/ Future has gone/ I am transforming/ I am vibrating/ I am glowing/ I am flying/ Look at me now/ I’m flying/ Look at me now. Και η ψυχή σου δονείται. Και πετάει κι αυτή. Κι όλοι όρθιοι για το encore.  Μέσα σ’όλα και Leonard Cohen – Avalanche. Και δεύτερο encore. Μόνος στο πιάνο. Και people ain’t no good. Σαν την τελευταία ρουφηξιά του τσιγάρου.

Και εις άλλα.